Absurdu ciąg dalszy

Skoro poprzedni post był o jednym z absurdów jakich doświadczamy w naszym kraju to postanowiłem trochę rozwinąć ten temat. Przecież jest tego tyle, że zapewne i wszystkiego teraz nie opiszę ;)

Nasz kraj można opisać jako „państwo opiekuńcze”. Tak jak kochana mama, która opiekuje się swoim synkiem czasem nawet i do 30 roku życia. I ona nie wie jaką krzywdę robi temu synkowi, który przez to nie stanie się odpowiedzialny i zapewne nie poradzi sobie w życiu, bo będzie żył w przekonaniu, że wszystko zostanie mu podane na tacy.

Idąć tym tokiem rozumowania, nasze państwo chce wszystko co dla nas najlepsze. Jak mówi klasy: „Państwo chce naszego dobra, ale my mamy go już tak mało” :)

Na dobry początek postawmy się w aptece. Chcemy sobie kupić jakiś lek. Okazuje się być tylko na receptę. Rozumiem, że jest to spowodowane tym, żebym nie kupił sobie jakiegoś nieodpowiedniego leku i nie daj Boże jeszcze bym zginął. W takim razie państwo uznaje mnie za totalnego idiotę, który zaraz zaćpię się na śmierć. Przecież ja nie mam w głowie encyklopedii medycznej, więc logicznie rzecz biorąc najpierw muszę iść do lekarza, a dopiero potem udać się po odpowiedni lek. Jeżeli jakaś osoba stwierdzi, że zakupi lek, po czym popełni samobójstwo, no to sądzę, że to nie jest niczyja winy tylko tej jedynej osoby, która nie zastosowała się do osoby mądrzejszej w tej sprawie – tutaj lekarza.

Dajmy na to, że mamy dziecko. Cudnego bobasa. Dziecko rośnie i trzeba je posłać do szkoły. Jednakże my jesteśmy odpowiedzialnymi rodzicami i jeszcze za czasów przedszkola dziecku poświęciliśmy wystarczająco dużo czasu, że potrafi już płynnie czytać, liczyć w słupkach duże liczby i jest bardzo zainteresowany dziedziną przyrody. Takie umiejętności posiada dziecko w klasie 3. Sądzę, że takie dziecko mogłoby sobie poradzić w tejże klasie. Jednakże nasze władze lepiej znają nasze dziecko niż my sami. I żeby faktycznie umożliwić dziecku przejście o tę klasę bądź dwie wyżej trzeba przejść naprawdę długą drogę, a koniec końców i tak nie wiadomo czy takie coś się uda. Nie rozważam tutaj czy dla dziecka byłoby to dobre, żeby wysłać go o klase wyżej, tylko czy nasze państwo daje nam ten wybór.

Człowiek powinien być wolny. A jak mamy być wolni skoro nakładane są na nas ciągłe ograniczenia. Rozumiem, że istnieje granica wolności. Dla mnie granicą wolności jednego człowieka jest granica wolności innego człowieka. Jeśli nasze czyny zaszkodzą naszemu bliźniemu to musimy ponieść odpowiedzialność swoich czynów. Tak przynajmniej być powinno.